Groot geworden in de fanfare, werd ik geraakt door dit gedicht van Vasalis..

Fanfare,
Vasalis

De lucht scheen blinkend door de blaaren,
bleek volmaakt als glas geslepen.
Met vaste manlijke gebaren
werden de horens aangegrepen,
en luidkeels, zonder enig schromen
spoot de muziek tusschen de boomen;
heldhaftig, trotsch. Een onverbloemde
voor elk verstaanbare muziek,
die aan het ademloos publiek
ieder gevoel met name noemde.

Even plots als dit geklater
gedempt twee koopren kelen weenden….
over het donkergroene water
gleden twee smaale witte eenden
geluidloos als een droombeeld voort.
De horens, smeekend en gesmoord
schenen hen dringend iets te vragen,
hen volgend mety haast menschlijk klagen.

Een warm en onverwacht verdriet
eerbied voor de gewoonste dingen,
neiging om hardop mee te zingen,
en dan te huilen om dit lied
ontstond in mijn verwend gemoed.
Ik voelde me bedroefd en goed.

bron: Parken en woestijnen
Uitgever: Stols Den Haag