Zo vaak hebben we het in de opleiding over de momenten dat dingen vanzelf gaan. Dat concert waar je je niet meer bewust bent van wat je speelt, maar wel dat je speelt. Dat moment dat je voor het koor stond, je ogen dicht deed en dat het koor klonk zoals het al klonk bij jou van binnen. Wat heb je nu nodig om in die situatie te komen? Dat alles samenkomt? Dat je los kunt laten zodat er ruimte komt om een nieuw level te krijgen?

Ik hou enorm van schaatsen, vooral kijken…(-: . Vanochtend hoorde ik Tuitert over zijn gouden race. 8 jaar lang niets dan ellende, op alle nivo;s afgeschreven, wetend dat hij het in zich had, nooit opgegeven…en dan, de rit van zijn leven! Alles klopt! Als in een droom naar goud! Maar nooit vanzelf. Ik denk dat het in flow komen ook een modewoord is, een soort makkelijke weg tot fame, een x-factor voor de snele musicalster. Ik denk dat we van Tuitert, en Kramer en Davis en alle andere gouden en andere medaille winnaars kunnen leren dat het heel, heel ,heel veel inzet, werk, vasthoudendheid, doorzettingsvermogen, opoffering en tijd kost om voor 1.45.57 seconden (zoals voor Tuitert gold) in flow te geraken, om alles van je af te gooien, om in een tunnel naar je verlangen te schaatsen. Mark: ik buig voor jou, fantastisch! Ik neem het mee in mijn leven lang leren.