Vandaag heb ik op een basisschool in den lande een nascholing verzorgd rondom zingen…een bijzondere gelegenheid. Ik was gevraagd om een deel van de studiedag te komen vullen. het probleem bij dit soort scholingen zit er in dat een deel van het docententeam heel graag iets met muziek doet en de anderen dat ook wel willen maar zich niet capabel genoeg achten, dat tenminste was de situatie vandaag. Een leuke uitdaging. Wat me weer opviel was dat deze docenten zich geen van allen hoeven te schamen voor hun muzikale, vocale capaciteiten. Ik heb ze met gemak laten zingen tot een d, nou veel hoger hoeven ze echt niet op school, met veel kl;ank, zuiver, ritmisch en met expressie! Ze hebben allemaal een goede stem, een redelijk gehoor en in ieder geval heel veel didactische kwaliteiten. De vraag is dan dus: hoe krijg je ze zover dat het niet blijft bij deze ene keer? Eerlijk gezegd ben ik er nu niet van overtuigd dat dit team vaker gaat zingen. Ik denk dat daar meer voor nodig is. Van de negen docenten wilden echter maar 2 docenten liever een vakdocent muziek die ons vak zouden verzorgen..er is dus wel een wil….

Waar een wil is is een weg zij mijn moeder vroeger al, maar ik vind het toch moeilijk die weg te vinden. Ik denk dat het beeld van een docent over zijn eigen muzikaliteit uiteindelijk doorslaggevend is voor het al dan niet muziek gaan geven in je klas. Als een docent zich zeker genoeg voelt om zonder zich in te dekken richting de klas lekker te gaan zingen of spelen dan zou het al veel beter gaan. Na de ervaring van vanochtend (die overigens erg leuk was) denk ik dus eigenlijk dat docenten van basisscholen in eerste instantie zelf goed moeten leren musiceren: weg met alle theorie op de pabo, weg met boeken vol toonladders: gewoon ouderwets koorprakticum, lekker samen djembe-en, veel dansen, gitaar leren spelen: de lol van samen muziek maken ervaren en je eigen muzikale vaardigheden ontwikkelen. Vlieg dan een vakdocent in voor de theorie, maar zing en speel elke dag even met je klas. Wees creatief! Waarom wordt er wel ‘nog even getekend’ en niet ‘ nog even gezongen?’…..de leerling wil wel…de docent ook, maar doet het niet: wat vinden jullie daarvan? Hoe moeten we deze impasse doorbreken?